Η άνοδος της πυγμαχίας στη δημοτικότητα στην αρχαία Ελλάδα
Η πυγμαχία, που σημαίνει «μάχη με γροθιές», ξεκίνησε ως ένα πολύ δύσκολο άθλημα στην αρχαία Ελλάδα, πολύ πιο δύσκολο από την επαγγελματική πυγμαχία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Τα αρχαιολογικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι οι αγώνες πυγμαχίας διεξήχθησαν από τους αρχαίους Έλληνες ήδη από τη Μινωική και τη Μυκηναϊκή περίοδο. Οι απαρχές της Πυγμαχίας στην Ελλάδα αποτελούν αντικείμενο αρκετών θρύλων.
Σύμφωνα με το μύθο, ο ηρωικός αυτοκράτορας Θησέας δημιούργησε ένα είδος Πυγμαχίας στο οποίο δύο άντρες κάθονταν πρόσωπο με πρόσωπο και σφυροκοπούσαν ο ένας τον άλλον με τις γροθιές τους μέχρι που ο ένας πέθανε. Από την άλλη, οι Μπόξερ άρχισαν να αγωνίζονται σε όρθια στάση διαχρονικά, όπως απεικονίζεται σε τόσα πολλά αρχαία ελληνικά αγγεία.
Στις πρώτες μέρες της Πυγμαχίας, οι κανονισμοί ήταν εξαιρετικά αυστηροί. Δεν υπήρχαν κανόνες του Marquess of Queensberry σε ισχύ τότε.
Δεν υπήρχαν κατηγορίες βάρους, γύροι με ενδιάμεσες παύσεις, πόντοι, νίκη ή ήττα σε γεγονότα, ή διακοπές όταν οι μαχητές άρχισαν να αιμορραγούν. Επίσης δεν υπήρχαν γάντια και οι δικαστές εφάρμοζαν τους κανόνες χτυπώντας τους παραβάτες με διακόπτη ή μαστίγιο (όπως φαίνεται παραπάνω).
Ο μαχητής που έριξε νοκ άουτ ή έκανε τον αντίπαλό του να εγκαταλείψει τον αγώνα ανακηρύχτηκε νικητής. Σε περίπτωση ιδιαίτερα παρατεταμένου παιχνιδιού χωρίς ξεκάθαρο νικητή, ο αυστηρός κανόνας “κλίμακα” εφαρμόζεται με τη συγκατάθεση και των δύο αντιπάλων.
Η «ζυγαριά» έμοιαζε με τη σημερινή διαδικασία των πέναλτι στο ποδόσφαιρο από πολλές απόψεις. Καθένας από τους δύο αντιπάλους έμεινε απόλυτα ακίνητος και δέχτηκε ένα χτύπημα στο πρόσωπο χωρίς να προσπαθήσει να το αποφύγει.
Μια λαχειοφόρος αγορά αποφάσισε τη σειρά αυτών των χτυπημάτων και νικητής ήταν το άτομο που παρέμεινε όρθιο. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου πυγμάχοι σκοτώθηκαν ενώ βρίσκονταν στην «ζυγαριά» αφού χτυπήθηκαν από μια καταστροφική γροθιά.
Επίσης δεν υπήρχαν προστατευτικά γάντια. Οι μπόξερ έδεσαν τα δάχτυλά τους και τους καρπούς τους για να κάνουν τις αρθρώσεις τους πιο σταθερές, για να μην μειώσουν τη δύναμη των χτυπημάτων τους.
Από την άλλη, η πυγμαχία έγινε πιο πολιτισμένη και πιο άθλημα με την πάροδο του χρόνου. Περιλήφθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 688 π.Χ. και ο Ονόμαστος Σμυρναίος ήταν ο πρώτος Ολυμπιονίκης της πυγμαχίας.
Ο θεός Απόλλωνας αναγνωρίστηκε ως ο εφευρέτης και προστάτης της Πυγμαχίας.
Πυγμάχοι από την Αρχαία Ελλάδα που έγραψαν ιστορία
Η νίκη σε ένα τέτοιο άθλημα απαιτούσε τεράστια σωματική —ακόμα και πνευματική— δύναμη. Ως αποτέλεσμα, οι λίγοι μεγάλοι πυγμάχοι των οποίων τα ονόματα έγιναν θρύλοι θεωρήθηκαν υπερήρωες.
Ο Ιπποσθένης από τη Σπάρτη ήταν πιθανότατα ο καλύτερος πυγμάχος της Ελλάδας στην αρχαιότητα, κατακτώντας την πρώτη θέση σε πέντε συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό σημαίνει ότι πυγμάχησε στο υψηλότερο επίπεδο αυτού του δύσκολου αθλήματος για 16 χρόνια.
Ο Διαγόρας από τη Ρόδο, κάποτε χρυσός Ολυμπιονίκης, τέσσερις φορές πρωταθλητής Ίσθμιας και δύο φορές πρωταθλητής Νεμέας, στάθηκε πάνω από δύο μέτρα (6 πόδια 6 ίντσες) ψηλός και εγκιβωτίστηκε χωρίς να λυγίσει ή να σκύψει αποφεύγοντας τον αντίπαλό του.
Αντίθετα, πυροβόλησε απευθείας τους δύστυχους αντιπάλους του. Όλοι θαύμαζαν αυτόν τον κολοσσό, που αναγνωρίστηκε ότι συνδύαζε την εξουσία με την προσωπική ευπρέπεια.
Τα Μελανώματα της Καρίας της Μικράς Ασίας, από την άλλη, είχαν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Το όνομά του, ωστόσο, έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγάλους παλιούς πυγμάχους, όπως μπορούμε να δούμε τώρα.
Μπορούσε εύκολα να γλιτώσει από την επίθεση του αντιπάλου του λόγω της ευελιξίας και της ικανότητάς του. Ο τελευταίος γενικά τελείωσε τη συνάντηση κουρασμένος, αφού δεν έριξε ούτε μια γροθιά αλλά δεν δέχθηκε καμία γιατί ο «ευγενής» Μελαγόμας ενδιαφερόταν μόνο να αποφύγει τα χτυπήματα, όχι να τα πετάξει!
Ο Ευρυδάμας Κυρινιώτης ήταν ίσως ο πιο τολμηρός πυγμάχος της ιστορίας. Ο αντίπαλος του Ευρυδάμα έσπασε τα δόντια του σε έναν αγώνα, αλλά τα κατάπιε για να μην δει ο άλλος και να νομίσει ότι είχε το πάνω χέρι.
Τότε ο Ευρυδάμας κατέβασε τον αντίπαλό του εν ψυχρώ με διαδοχικά καταστροφικά χτυπήματα.